„Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”- Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie… Dziękuję Ci, że regularnie chodzę do spowiedzi, że wybaczam, że przestrzegam Twoich przykazań… Że możesz na mnie liczyć… Że jestem dobrym człowiekiem… Że pomagam innym… Jak często zdarzało ci się tak pomyśleć? Nie jesteś jak inni ludzie, to prawda, jesteś sobą. Od niektórych jesteś w pewnych kwestiach lepszy, od innych jesteś bardziej ułomny, ale nie na tym polega twoja wielkość, że jesteś bardziej rozwinięty duchowy i zaangażowany w życie chrześcijańskie, że mniej grzeszysz – grzeszysz tyle samo, co ci inni ludzie, a może nawet i więcej, bo pycha zakrywa ci oczy i gwałtownie ślepniesz. Czy ślepiec może wejść do Królestwa Bożego? Czy trafi tam po omacku? Nie. Więc nie rozglądaj się po bliźnich, nie porównuj się z innymi, nie wywyższaj się, bo twoja wielkość ma polegać na tym, że wreszcie dostrzeżesz swoją małość, że ujrzysz we własnych oczach swoje belki, że będziesz nad sobą pracował. Nie przyglądaj się swoim zaletom i nie chlub się nimi, ale uczciwie spojrzyj na całościowe swoje zachowanie. Bez upiększania, usprawiedliwiania i tłumaczenia. Jesteś człowiekiem i jak każdy masz zarówno zalety, jak i wady, jesteś sumą dobra i zła. Nie możesz więc porównywać się z innymi ludźmi i oceniać ich, bo nie znasz motywów ich postępowania. Od oceny jest Bóg, bo On jeden widzi całe nasze serce i zna wszystkie intencje. Ty, jako ludzie, widzisz jedynie efekty danych czynów i stosownie do nich wyrabiasz sobie opinię, która często jest po prostu błędna. Zostaw więc analizę swoich bliźnich, bo nie do ciebie ona powinna należeć, nie grzesz w ten sposób. Przyglądaj się swoim wadom, a nie cudzym, i naprawiaj je, bo tylko wtedy znajdziesz na to siłę i odwagę, gdy z pokorą spojrzysz na siebie.
Nie taki jak inni
