„Jezus powiedział do swoich uczniów: Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik.”
Upominać brata i nie pozwalać mu na to, by cię krzywdził. Jezus nie zgadza się, by twój bliźni cię bił, okradał, zdradzał, czy oszukiwał… Jezus nie pozwala, by ktoś grzeszył przeciwko tobie. Jezus nie daje pozostałym ludziom innej wersji Dekalogu niż tobie. Oczekuje od wszystkich tego samego, czego wymaga od ciebie.
Dlaczego więc ty godzisz się na upokarzające traktowanie? Dlaczego pozwalasz na to, by zastraszano cię w pracy, wykorzystywano w domu. Dlaczego z poświęceniem znosisz grzechy swoich najbliższych i nie zakrzykniesz – nie będę tolerować przemocy! Nie będę tolerować picia! Nie będę tolerować krzyków!
Czy pozwalanie bliźnim na trwanie w swoich grzechach jest nadstawianiem drugiego policzka, czy raczej bezwolną akceptacją ich grzeszności? Aprobowanie tego, by ktoś tobą poniewierał, by ktoś cię krzywdził, poniżał, zdradzał, okłamywał nie jest postawą chrześcijańskiej pokory, tylko zgodą na to, by ten ktoś pogrążał się w nieprawości. A przecież my mamy prowadzić innych do świętości, a nie ich od niej oddalać! Grzesznik musi zrozumieć, że błądzi, a twoja bierność go w tym nie uświadomi. Jeżeli ktoś kroczy w ciemnościach, nie dawaj mu białej laski, ale zdecydowanym ruchem wręcz mu kaganek!
A dopiero potem z miłością mu wybacz i przyjmij jego szczere (!) przeprosiny. To jest właśnie nadstawianie drugiego policzka.
Kochaj bliźniego swego jak siebie samego – jeżeli ty żałujesz za swoje grzechy, a po spowiedzi obiecujesz poprawę, pozwól swojemu oprawcy również przebyć tę drogę i poprowadź go w ten sposób do nieba…
Prowadzić do świętości
