„Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje”. Weź swój Krzyż i idź za Chrystusem. Przestań pytać Go z oburzeniem, dlaczego tak cierpisz, przestań oglądać się na inne – według ciebie lepsze – życie twoich bliźnich. I przestań wątpić w to, że Chrystus cię kocha. Naucz się dostrzegać, że pomimo twoich cierpień, burz i kataklizmów jesteś pod Jego szczególną opieką. Chrystus dba o ciebie, chociaż ty przyzwy-czaiłeś się skupiać jedynie na swoich niepowodzeniach. Zmień perspektywę i w czarnym tunelu dostrzeż światełko – ono tam jest. Zaświecone specjalnie dla Ciebie. Żebyś się nie pogubił, ani nie połamał nóg, żeby twoja droga nie była niemożliwa do przejścia. Wszystko dzieje się po coś… Nawet ten ogromny ból, który teraz cię męczy nie jest przypadkowy. Skoro deklarujesz wiarę w Boga, skoro identyfikujesz się z Jego przykazaniami, dlaczego odrzucasz swój Krzyż? Dlaczego oczekujesz poukładanego, zaplanowanego, wyściełanego różami życia? Dlaczego przekreślasz swoją drogę do zbawienia i obrażasz się na Boga, ponieważ pokrzyżował twoje plany? Twoje plany to twoje plany i czasem niewiele mają wspólnego z Bożymi planami wobec twojej duszy. Lepiej zaakceptuj tę trudną prawdę. Oswój swój Krzyż, przejdź przez swoje cierpienie bez zbędnych analiz religijno-moralnych, jeżeli nauczysz się z godnością nieść swoje cierpienie, będziesz umiał również dostrzec i uszanować cudzy ból. I będziesz umiał dostrzegać również te dobre strony swojej sytuacji. Adam Mickiewicz pisał, że: „Kto nie zazna goryczy ni razu, ten nie zazna słodyczy w niebie”. Nie oczekuj zatem od Boga, że tu na ziemi da ci anielski spokój i niebiańskie szczęście. Od wszystkich kłopotów odpoczniesz w raju. Twoim celem jest dojście tam, a nie wyeliminowanie łez ze swojej teraźniejszości. I pamiętaj! W twoich zmaganiach zawsze towarzyszy ci Bóg, to On wraz z tobą dźwiga twój krzyż, kiedy Mu za to podziękowałeś?
Oswój swój krzyż
